Bugün, oğlum mama sandalyesinden kalkmak istediğini açıkça belli ettiği halde, daha oturmasını istediğim için kaldırmadım. Bir süre kendisi inmeye çalıştı, olmadı. Döndüm yemek hazırlıklarına daldım. Sonra alışılmadık bir takım pat pat sesler geldi. Bir baktım ki, sanki normal bir şey yaparmış gibi duyarsız bir yüz ifadesi ile kafasını sıkıntıdan masaya vurmaya başlamış. Hemen indirdim. Koşa koşa oyun oynamaya gitti.
Nedense birden aklıma; geçmişte çalıştığım şirketlerde bazen bana anlamsız gelen ve hatta bazen gerçekten de anlamsız olan işlerle, toplantılarla geçirdiğim zamanlar geldi. Canım sıkıldığı için oğlum gibi açık açık kafamı masaya vurmuyordum tabi ki, ama kendime başka ne zararlar veriyordum kim bilir? Şiddetli başağrılarımı hatırlıyorum.
Sonra merak ettim istediği halde sandalyesinden kalk(a)mayan diğer insanlar acaba kendilerine ne yapıyorlardı?