‘Vazgeçmeye’ Övgü


Bugün bir yazı okudum. Oldukça güzel yazan bir kadına ait. “Ben istediğim her şeyi yeterince istersem yapabilirim.”, “Ne olursa olsun!”, “Ben istersem yollar benim için açılır.” inancına sahip olmanın gücüne, önemine dair. Öyle çok kaynaktan geliyor ki aynı mesaj, ismini burada vermeye gerek duymadım. Eğer siz de benim gibiyseniz otomatik olarak hemen, “Evet, ne kadar doğru!” dediğinizi fark etmiş olabilirsiniz.

Doğru mu gerçekten? Gerçekten de ben istediğim her şeyi, yeterince istersem yapmalı mıyım? Yani yeterince istemek, çok istemek yaptıklarımı her zaman ‘doğru’ mu kılıyor. Böyle bir inanca iyi niyetle de olsa körü körüne inanmanın, hiç sorgulamadan akıllı insanlar tarafından söyleniyor diye hemen benimsemenin bana ve çevreme zararı ne?

Geçmişte bu tavsiyeyi verdiğim tüm sevdiklerimden özür dilerim.

Her geçen gün görüyorum ki, aynı zamanda işte bu ‘iyimser’ inanç bütünün iyiliği için gerekse bile, ‘pes etmemeye’, ‘durmamaya’ bizi şartlıyor. Bu “her şeye rağmen, her koşulda” inancı! İşte biz insanlık olarak bu noktada raydan çıkıyoruz. Doğaya zarar veriyoruz. En başta da kendi doğamıza. Kendimize bu herşeyi ‘yapma’ haklarını sınırsız olarak verdiğimiz için. Kendimizi gereğinden fazla önemsediğimiz için.

Çok istiyoruz diye gerekenden fazlasını üretip, tüketip, atıp duruyoruz. Çok istiyoruz diye çalışma saatlerimiz arttıkça artıyor. Çok istiyoruz diye balıklar denizlerde yok oluyor. Çok istiyoruz diye savaşıyoruz…

Sorunumuz bu: “Çok istiyoruz”!

Eğer bir dilek dileyeceksem herkes ve kendim için şu olurdu:

“Her şeyle kendimi ‘bir’ hissedeyim,

Ağaçla, kuşla, böcekle, taşla, toprakla, diğer insanla,

Ne bir eksik, ne bir fazla.

Farkındalığım olsun,

Etrafımda olanların bilincinde olayım,

Hiçbir isteğim bir diğerini ezip geçmesin,

Gerekirse vazgeçeyim, yol vereyim.

Su gibi akayım,

Her şeye rağmen değil,

Her şeyle beraber!”

Sevgili Gugıl!!!


Sevgili Gugıl,

Bana ilişkimizi gözden geçirmek istediğine dair bir mektup yazmışsın. Dün gece okudum. Bu seninle ilgili son zamanlardaki şüphelerimi daha da arttırdı. Beni aldattığından kuşkulanıyorum.

Bir aldatmadan çift taraf da sorumludur bence. Belki de benim hatamdır. Dolayısıyla sana karşı olan davranışlarımı bu son söylediklerinden sonra gözden geçirmeye karar verdim.

Birincisi; haklısın son yıllarda çok çalışıyorum. İşten eve geç saatte geldiğimde koltuğa yığılıp kalıyorum. Hiçbir yere gidecek halim olmuyor. Alışverişin neredeyse tamamını internetten yapıyorum artık. Yemeğim, kılığım, kıyafetim, kitabım, dergim herşey ayağıma gelsin istiyorum. Eee sen de bir şekilde dikkatimi çekmek istiyorsun. Dışarı çıkmazsam ya da televizyon izlemezsem nerede bana reklam yapılacak? En büyük sorumluluğum tüketmek sonuçta.

Bir de eskiden bir şey merak ettiğimde kütüphaneye giderdim. Şimdi sana yazıyorum iki kelime. “Tık” hemen cevap veriyorsun. Kolay iş değil tabi. Ne bilmem gerektiğine karar verme hakkı sende olsun o kadarcık da.

Sende neyim var, neyim yok uzun süredir kaydettiğini de biliyorum. Yoksa onca enerji ve altyapı yatırımını niye yapasın değil mi? Bu devirde “bedava” diye bir hizmetin olmayacağını da bilmeliydim.

Neyse bunlar senin “özgürlük”lerin. Ben karışmadım bu güne kadar. Geçinip gittik. Yalnız diyorsun ki, bir de telefon aramalarımı takip edecekmişsin (ki belki de çoktan takip ediyorsun). Bunu da normal bir şeymiş gibi yazmışsın. Artık aramızdaki saygı kaybolmuş, görüyorum. Bilirsin saygının olmadığı yerde ilişkilerin yürümesi zor.

Canım sıkıldı yazdıklarından gece gece. Ama ne yapacağımı da bilmiyorum henüz. Zira bunca senelik ilişkimizin sonucunda çok fazla ortak şeyimiz var artık. Zaten sen de buna güveniyorsun belli. Uzun lafın kısası benim de artık seninle olan ilişkimi gözden geçirdiğimi bilmeni istedim.

S.

Bütün Küçük Atlar, Ben ve Bebeğim

Okuldan dün döndüm. Her dönüşümde kendimi oldukça yorgun hissediyorum. Bu altıncı gidişimdi.

İki yıl önce İstanbul’da yaşıyordum. Önce evlenmeye, sonra Münih’te yaşamaya karar verdik eşimle. Sonra ben, birden diyebileceğim bir ilhamla, ‘sürdürülebilirlik’ konusunda İngiltere’de yarı-zamanlı yüksek lisansa başvurmaya ve kabul edilirsem bir şirkette çalışmaya ara vermeye karar verdim. Okulun başlamasında bir ay sonra da hamile olduğumu öğrendim. Kısacası iki yıl içinde “Kendinizi kısaca tanıtır mısınız?” sorusuna verdiğim cevap tamamen değişti. İyi ki değişmiş. Kolay değildi. Hala da değil.

Bu bloğu niye açtım? Bilmiyorum! Bunu hikayesini anlatırım belki de. Doğru bir şeyler hissetmek, nedenini bilmemek, yapmak ve görmek üzerine.

Belki çok klişe olacak ama anne olduktan sonra hayatımda birçok şeyin tanımı değişti. Bu kadarını tahmin etmiyordum.

Hatırlıyorum beş aylık hamileydim ve yine okuldan yeni dönmüştüm. Birçok şeyi sorguluyordum. Hamileyken uçmakla iyi mi ediyorum? Dahası yalnız seyahat etmekle vs vs. O sırada bir ninniye rastladım. Dinlerken önce bebeğim hareketlendi içimde, sonra yavaş yavaş azaldı hareketleri. Kim bilir belki de uykuya daldı. O an hissettiklerimi tam olarak tarif etmem imkansız sanırım. Yaşlar akıverdi gözlerimden. Anne olduğuma ve içimdeki ruhun bu karışık dünyaya gelmek için beni seçmiş olduğuna inanamadım. Onu kucağıma almanın sabırsızlığı, bir mucizeye tanık olmak. Korku, heyecan, mutluluk, hüzün, karmakarışık oldu içim. Bir devir kapanıyordu hayatımda ve bir yenisi başlıyordu.

Defalarca dinledim bu ninniyi, karnımda mışıl mışıl uyuyan ve büyüyen oğlumla. Geçmişte yaşanmış hüzünlü bir hikayesi de varmış. Sonradan öğrendim. Afrika kökenli bir köleye aitmiş. Efendisinin çocuğuna bakmak zorunda olduğu için kendi bebeğini çalılıklarda tek başına bırakmak zorunda kalan bir kadına. Efendisinin bebeğini uyuturken söylediği bir ninniymiş.

Artık bebeğim kucağımda. Hatta altı aylık oldu. Bazen uyuturken dinletiyorum bu ninniyi. Ben dinliyorum desem daha doğru belki de. Sıcacık evimde, kollarımda onu tutarken ve hiçbir yere bırakmak zorunda değilken içimden bir isyan yükseliyor. O annenin acısını hissediyorum derinlerde ve hikayesinin hala milyonlarca kadın tarafından paylaşıldığı gerçeği eşlik ediyor acıma. Bu ve bunun gibi daha önce görmediğim birçok gerçekle ne yapacağımı bilmiyorum hala. Cevabı benim için kolay değil. Eskiden daha kolaydı.

Bebeğim doğduktan sonra da okula benimle gelmeye başladı. Bir ev kiralıyoruz. Ben okuldayken ona eşim bakıyor. Yıkamak için bir kovaya sığdırmaya çalışmak gibi bazı güçlükler yaşıyor bazen. Şikayetçi değil ama.

İlkinde iki aylıktı. Her öğlen okula getirdi babası, emzirmem için. Gittiğim okulun katılımcıları çoğunlukla iş insanları. Ortalıkta bebekle dolaşılması pek alışıldık bir şey değil. Pek umursadığımı söyleyemem. Şanslıyım ki, yaptığım yüksek lisansdakiler de umursamıyor. Eve gelen danışanlarım da. Koçluk verirken arkadan geliyor sesleri. Ayrıca, düzenlediğim küçük çalışma gruplarına kocam işte olduğunda o da katılıyor. Araştırma yazılarımı yazarken kucağımda uyuyor. Hayatımın orta yerine yerleşti bebeğim, tarlada çalışan kadınlar gibi sırtımda benimle geliyor çalışmaya. Çünkü ilk senelerinde kendim bakmaya karar verdim, tanımadığım o Afrikalı kadının ninnisi nedeniyle. Ben onun ninnisini dinlerken çok şey diledim anneliğime dair, o söylerken ne dilemişti kim bilir?

Bir Blog Açılışı