Okuldan dün döndüm. Her dönüşümde kendimi oldukça yorgun hissediyorum. Bu altıncı gidişimdi.

İki yıl önce İstanbul’da yaşıyordum. Önce evlenmeye, sonra Münih’te yaşamaya karar verdik eşimle. Sonra ben, birden diyebileceğim bir ilhamla, ‘sürdürülebilirlik’ konusunda İngiltere’de yarı-zamanlı yüksek lisansa başvurmaya ve kabul edilirsem bir şirkette çalışmaya ara vermeye karar verdim. Okulun başlamasında bir ay sonra da hamile olduğumu öğrendim. Kısacası iki yıl içinde “Kendinizi kısaca tanıtır mısınız?” sorusuna verdiğim cevap tamamen değişti. İyi ki değişmiş. Kolay değildi. Hala da değil.

Bu bloğu niye açtım? Bilmiyorum! Bunu hikayesini anlatırım belki de. Doğru bir şeyler hissetmek, nedenini bilmemek, yapmak ve görmek üzerine.

Belki çok klişe olacak ama anne olduktan sonra hayatımda birçok şeyin tanımı değişti. Bu kadarını tahmin etmiyordum.

Hatırlıyorum beş aylık hamileydim ve yine okuldan yeni dönmüştüm. Birçok şeyi sorguluyordum. Hamileyken uçmakla iyi mi ediyorum? Dahası yalnız seyahat etmekle vs vs. O sırada bir ninniye rastladım. Dinlerken önce bebeğim hareketlendi içimde, sonra yavaş yavaş azaldı hareketleri. Kim bilir belki de uykuya daldı. O an hissettiklerimi tam olarak tarif etmem imkansız sanırım. Yaşlar akıverdi gözlerimden. Anne olduğuma ve içimdeki ruhun bu karışık dünyaya gelmek için beni seçmiş olduğuna inanamadım. Onu kucağıma almanın sabırsızlığı, bir mucizeye tanık olmak. Korku, heyecan, mutluluk, hüzün, karmakarışık oldu içim. Bir devir kapanıyordu hayatımda ve bir yenisi başlıyordu.

Defalarca dinledim bu ninniyi, karnımda mışıl mışıl uyuyan ve büyüyen oğlumla. Geçmişte yaşanmış hüzünlü bir hikayesi de varmış. Sonradan öğrendim. Afrika kökenli bir köleye aitmiş. Efendisinin çocuğuna bakmak zorunda olduğu için kendi bebeğini çalılıklarda tek başına bırakmak zorunda kalan bir kadına. Efendisinin bebeğini uyuturken söylediği bir ninniymiş.

Artık bebeğim kucağımda. Hatta altı aylık oldu. Bazen uyuturken dinletiyorum bu ninniyi. Ben dinliyorum desem daha doğru belki de. Sıcacık evimde, kollarımda onu tutarken ve hiçbir yere bırakmak zorunda değilken içimden bir isyan yükseliyor. O annenin acısını hissediyorum derinlerde ve hikayesinin hala milyonlarca kadın tarafından paylaşıldığı gerçeği eşlik ediyor acıma. Bu ve bunun gibi daha önce görmediğim birçok gerçekle ne yapacağımı bilmiyorum hala. Cevabı benim için kolay değil. Eskiden daha kolaydı.

Bebeğim doğduktan sonra da okula benimle gelmeye başladı. Bir ev kiralıyoruz. Ben okuldayken ona eşim bakıyor. Yıkamak için bir kovaya sığdırmaya çalışmak gibi bazı güçlükler yaşıyor bazen. Şikayetçi değil ama.

İlkinde iki aylıktı. Her öğlen okula getirdi babası, emzirmem için. Gittiğim okulun katılımcıları çoğunlukla iş insanları. Ortalıkta bebekle dolaşılması pek alışıldık bir şey değil. Pek umursadığımı söyleyemem. Şanslıyım ki, yaptığım yüksek lisansdakiler de umursamıyor. Eve gelen danışanlarım da. Koçluk verirken arkadan geliyor sesleri. Ayrıca, düzenlediğim küçük çalışma gruplarına kocam işte olduğunda o da katılıyor. Araştırma yazılarımı yazarken kucağımda uyuyor. Hayatımın orta yerine yerleşti bebeğim, tarlada çalışan kadınlar gibi sırtımda benimle geliyor çalışmaya. Çünkü ilk senelerinde kendim bakmaya karar verdim, tanımadığım o Afrikalı kadının ninnisi nedeniyle. Ben onun ninnisini dinlerken çok şey diledim anneliğime dair, o söylerken ne dilemişti kim bilir?